ความลับในการบริหารคนเจนแซดด้วย DingTalk: ทำยังไงให้คนรุ่นใหม่เชื่อฟัง

อย่าคิดว่าคนรุ่นแซดแค่เป็น "คนพื้นเมืองดิจิทัล" ที่เลื่อนมือถือทั้งวันและชอบถ่ายเซลฟี่ เพราะพวกเขากำลังยึดหลัก "เทคโนโลยีคือชีวิต" ไว้ในดีเอ็นเอของตัวเอง สำหรับพวกเขา เด้งเต๊ะ (DingTalk) ไม่ใช่เครื่องมือทำงานเย็นชา แต่คือ "แพลตฟอร์มสังคมในที่ทำงาน" ที่สามารถแสดงตัวตนและควบคุมจังหวะชีวิตได้ หากคุณยังใช้วิธีเก่าๆ แบบ "เช็คอินให้ตรงเวลา แล้วทำตามคำสั่ง" เพื่อจัดการพวกเขา ขอโทษด้วย ระบบภายในตัวพวกเขามันกรองไวรัสโบราณเหล่านี้ออกไปโดยอัตโนมัติเรียบร้อยแล้ว

การบริหารคนรุ่นแซด หัวใจสำคัญไม่ใช่ "การควบคุม" แต่คือ "การสร้างร่วมกัน" พวกเขาไม่ชอบรับคำสั่งแบบ被动 แต่กลับหลงใหลในการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ ถ้าคุณโพสต์งานในเด้งเต๊ะด้วยข้อความว่า "ส่งรายงานพรุ่งนี้" สมองพวกเขาจะโผล่คำถามขึ้นมาทันที แต่หากเปลี่ยนเป็น "มาช่วยกันระดมสมองดีกว่าว่าจะทำรายงานนี้ให้มันปังยังไง?" พร้อมสติกเกอร์อารมณ์ขันและฟีเจอร์โหวต ความรู้สึกอยากมีส่วนร่วมจะพุ่งทะยานทันที สิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ใช่คำสั่ง แต่คือความรู้สึกว่า "เขาไว้ใจเรา"

นอกจากนี้ คนรุ่นแซดกลัวที่สุดคือ "การสื่อสารที่ไร้ประสิทธิภาพ" ฟีเจอร์อย่างการแจ้งว่า "อ่านแล้ว" หรือ "ยังไม่อ่าน", การส่ง DING เพื่อแจ้งทั้งกลุ่ม, หรือบอทแจ้งเตือนอัตโนมัติในกลุ่ม ล้วนเป็นพระเอกช่วยชีวิตพวกเขาในการสื่อสาร อย่าใช้คำพูดกำกวมอย่าง "ฉันบอกไปเมื่อวานแล้วนะ" อีกเลย เพราะพวกเขาต้องการความแม่นยำ โปร่งใส และสามารถติดตามได้ เมื่อใช้เครื่องมือให้ถูกทาง พวกเขาจะไม่ดื้อซน แต่จะ主動เข้ามาช่วยคุณปรับปรุงกระบวนการทำงาน — เพราะใครจะไม่รักหัวหน้าที่เข้าใจเทคโนโลยีและไม่ยึดติดกับระบบราชการล่ะ?

เมื่อพูดถึงการบริหารคนรุ่นแซด การเข้าใจนิสัยเพียงอย่างเดียวคงไม่พอ คุณต้องมี "อาวุธ" ที่เหมาะสม ในจุดนี้ เด้งเต๊ะก็เหมือนฝ่ามือเห้งเจียเวอร์ชันดิจิทัล แค่ใช้ไปหนึ่งที ก็ทำให้ทีมมั่นคง งานชัดเจน และการสื่อสารลื่นไหล อย่าคิดว่ามันเป็นแค่แอปแชทธรรมดา เพราะฟีเจอร์ต่างๆ แทบจะออกแบบมาเพื่อคนรุ่นแซดโดยเฉพาะ ราวกับเป็น "ชุดอยู่รอดดิจิทัล"

การสื่อสารทันที ไม่ใช่แค่ส่งข้อความ แต่คือการสร้างจังหวะ—ตอบข้อความทันที เลือกส่งเสียงได้ตามใจ เปิดวิดีโอโผล่มาตรวจความคืบหน้าแบบกระทันหัน ทำให้คนรุ่นใหม่รู้สึกว่า "หัวหน้าออนไลน์อยู่ แต่ไม่กดดัน" และ การแชร์ไฟล์ ก็เป็นฟีเจอร์เด็ด ไม่ต้องถามอีกต่อไปว่า "ไฟล์อยู่ไหน" เพียงอัปโหลดขึ้นคลาวด์ ทุกคนก็ซิงค์ข้อมูลพร้อมกัน แม้แต่คนเจเนอเรชันแซดที่ขี้เกียจที่สุดก็ไม่มีข้ออ้างให้เลื่อนงาน

การมอบหมายงาน คือเครื่องมือควบคุมที่แม่นยำ ระบุผู้รับผิดชอบ ตั้งกำหนดส่ง ติดตามสถานะงานแบบเรียลไทม์ โปร่งใสขนาดที่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านเลี่ยงงานก็รู้สึกผิดแทน บวกกับ การนัดหมายประชุม ที่สามารถประชุมออนไลน์ได้โดยไม่ต้องแย่งลิฟต์เช็คอิน ซึ่งเหมาะกับธรรมชาติของคนรุ่นแซดที่รักความยืดหยุ่นและเกลียดพิธีรีตอง ที่ยอดเยี่ยมที่สุดคือ การจัดการลงเวลาทำงาน เช็คอินอัตโนมัติ คำนวณการลาโดยอัตโนมัติ ทั้งเป็นธรรมและไม่ทำลายความสัมพันธ์ ผู้จัดการไม่ต้องสวมบทตำรวจ เพราะระบบจะทำหน้าที่แทนคุณ

ฟีเจอร์เหล่านี้ไม่ใช่แค่เครื่องมือเย็นชา แต่คือสะพานที่เชื่อมระหว่างเสรีภาพกับวินัย—ใช้เทคโนโลยีจัดการคนพื้นเมืองดิจิทัล คุณจะได้ไม่ถูกพวกเขาจัดการกลับ

วิธีสื่อสารกับคนรุ่นแซดผ่านเด้งเต๊ะ

อย่าคิดว่าคนรุ่นแซดใช้ชีวิตแค่กับการเลื่อนมือถือและดูคลิปสั้น เพราะจริงๆ แล้วสิ่งที่พวกเขาชอบที่สุดคือ "การสื่อสารที่มีอารมณ์ร่วม" เด้งเต๊ะไม่ใช่แค่เครื่องมือเช็คอิน แต่คือกุญแจวิเศษที่ไขใจคนรุ่นใหม่เปิดออก อยากให้คนพื้นเมืองดิจิทัลเหล่านี้ฟังคุณ? การตะโกนหรือกดดันนั้นล้าสมัยไปแล้ว ต้องใช้ "อีโมจิ" โจมตีด้วยความรู้สึก!

หนึ่งอีโมจิหัวเราะร้องไห้ ชนะคำพูดสิบประโยคที่ว่า "สู้ๆ นะ" แค่ส่งงานพร้อมสติกเกอร์แมวขยับตัวน่ารักๆ ก็ทำให้ระยะห่างหายไปทันที อย่าทำหน้าเคร่งเครียดเป็นหัวหน้าโบราณ ลองส่งมีมตลกว่า "ฉันยอมนอนราบแล้วนะ" บ้าง กลับทำให้คนรุ่นแซดรู้สึกว่า "เฮ้ย พี่คนนี้เข้าใจ!" พวกเขาไม่ได้ไม่จริงจัง แค่ต้องการจังหวะที่ถูกเข้าใจ

หมั่นส่งฟีดแบ็กความคืบหน้าในกลุ่มเป็นประจำ จนรู้สึกเหมือนดูซีรีส์ที่ต้องตามตอนต่อไป—เช่น "ตอนที่สาม: ส่งต้นฉบับแล้ว แสดงบทบาทได้ดีมาก!" ส่งเสริมให้พวกเขามีส่วนร่วมแสดงความคิดเห็น อย่ากลัวถูกท้าทาย เพราะสิ่งที่พวกเขาต้องการคือ "ความรู้สึกมีส่วนร่วม" ไม่ใช่ "ความรู้สึกต้องเชื่อฟัง" ควรมีการพูดคุยแบบตัวต่อตัวสั้นๆ สัปดาห์ละครั้ง 15 นาที แม้จะปิดกล้องก็ยังสามารถพูดคุยเรื่องส่วนตัวได้ ความไว้วางใจจะค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

ใช้การแชทกลุ่มจัดกิจกรรม "ต่อไอเดีย" โดยใครมีไอเดียก็ส่งสติกเกอร์มาได้ ความสัมพันธ์ในทีมจะอบอุ่นและคึกคักขึ้นเอง เมื่อคุณใช้เด้งเต๊ะเป็น "แพลตฟอร์มสังคม" ไม่ใช่ "ระบบเฝ้าระวัง" คนรุ่นแซดจะตอบสนองด้วยใจจริงว่า "โอเค หัวหน้าคนนี้พอได้อยู่"

"การแบ่งงาน? ไม่ใช่แค่โยนลิสต์งานให้เสร็จแล้วจบ!" การบริหารคนรุ่นแซด ถ้าคุณแค่โยนงานเข้าไปในฟีเจอร์ "งาน" ของเด้งเต๊ะ แล้วก็ภาวนาให้พวกเขาส่งตรงเวลา มันงี่เง่าพอๆ กับเชื่อว่าแมวจะอาบน้ำเองโดยสมัครใจ ความลับที่แท้จริงคือ—ทำให้งาน "มีชีวิต"! ก่อนอื่น งานแต่ละชิ้นต้องมีเป้าหมายและกำหนดส่งที่ชัดเจน แต่อย่าเขียนให้ดูเย็นชาเหมือนหมายศาล ลองใช้ภาษาขำขันตั้งชื่องาน เช่น "แผนกู้วิญญาณลูกค้า (DDL: ก่อนเลิกงานวันศุกร์)" ก็ทำให้ระยะห่างลดลงทันที

ฟีเจอร์เตือนความจำของเด้งเต๊ะเหมือนเทพเจ้าแห่งความช่วยเหลือสำหรับคนขี้ลืม แต่อย่าพึ่งพาระบบเพียงอย่างเดียว ควรส่งสติกเกอร์ขำๆ ด้วยตนเองเป็นครั้งคราว เช่น "เพื่อนร่วมงานเอ๋ย งานของเธอหิวแล้วนะ~" ทั้งอบอุ่นและไม่ทำให้รู้สึกแย่ ที่สำคัญกว่านั้น อย่ากลายเป็น "หัวหน้าผีสิง" ขณะติดตามความคืบหน้า ต้องให้ฟีดแบ็กทันที แม้เพียงประโยคสั้นๆ อย่าง "ส่วนนี้เจ๋งมาก!" ก็เพียงพอจะจุดประกายแรงฮึด

อย่าลืมแนบลิงก์ทรัพยากรหรือเอกสารตัวอย่าง เพื่อให้พวกเขารู้สึกว่ามีพลังหนุนหลัง ไม่ใช่ถูกผลักออกไปให้เผชิญหน้ากับความเปลือยเปล่า นอกจากนี้ ควรส่งเสริมให้พวกเขาใส่ไอเดียของตัวเองลงไปในงาน หรือแม้แต่ยอมให้ "นวัตกรรมแนวตั้งขวาง"—ตราบใดที่ผลงานออกมาดี จะไปสนใจอะไรกับวิธีที่อาจดูแปลกประหลาด? เมื่อทำเช่นนี้ งานจะไม่ใช่พันธนาการอีกต่อไป แต่กลายเป็นเวทีแสดงตัวตน

"กิจกรรมทีมบิลเดอร์ไม่ใช่แค่กิน เที่ยว เล่น แต่ถ้าไม่มีกินเที่ยวเล่นใครจะมาสนใจ?" ประโยคนี้คือกฎทองของการบริหารคนรุ่นแซด เด้งเต๊ะไม่ใช่แค่เครื่องมือเช็คอินหรือส่งงาน มันคืออาวุธลับในการสร้าง "ทีมที่มีอุณหภูมิ" อยากให้คนรุ่นแซดทุ่มเทกับทีมอย่างแท้จริง? KPI อย่างเดียวจับใจพวกเขาไม่ได้ แต่ถ้าใช้ฟีเจอร์เด้งเต๊ะให้เป็น ก็สามารถเปลี่ยนกลุ่มแชทเย็นชาให้กลายเป็น "ชมรมที่มีทั้งเสียงหัวเราะและน้ำตา"

ตัวอย่างเช่น นัด "น้ำชายามบ่ายออนไลน์หัวข้อไม่เกี่ยวกับงาน" ผ่านปฏิทินเด้งเต๊ะทุกเดือน เปิดกล้องพูดคุยกันเรื่องซีรีส์ที่ดู หรือเพลงแนวอินดี้ที่เพิ่งตกหลุมรัก ทำให้ทุกคนเปลี่ยนจาก "เพื่อนร่วมงาน" เป็น "เพื่อนร่วมทาง" หรือจะเริ่มโครงการ "แลกเปลี่ยนทักษะ" ในกลุ่มเด้งเต๊ะ—บางคนสอน Photoshop บางคนแชร์เมนูอาหารเพื่อสุขภาพ ความรู้ได้ไหลเวียน ความรู้สึก归属感ก็จะค่อยๆ เพิ่มขึ้น

ที่เจ๋งกว่านั้น คือใช้ฟีเจอร์ "เป้าหมายและการทำงานร่วมกัน" ของเด้งเต๊ะตั้งภารกิจท้าทายสำหรับทีม เมื่อสำเร็จก็แจกเหรียญรางวัลดิจิทัล หรือแลกเป็นวันลาพักร้อน ทำให้ความสำเร็จมองเห็นได้ อย่าดูถูกกลไกเล็กๆ อย่าง "ความสุขเล็กๆ น้อยๆ" เพราะสำหรับคนรุ่นแซด การได้รับการเห็น การได้รับการยอมรับ มีค่ามากกว่าโบนัส 500 บาทเสียอีก การบริหารที่แท้จริงไม่ใช่แค่การควบคุม แต่คือการใช้เด้งเต๊ะถักทอเครือข่ายมนุษย์ที่อบอุ่น จนทุกคนรู้สึกว่า "ทีมนี้... เราเอาอยู่!"